هزاران بنر تبلیغاتی که در نشست‌های خبری و جلسات مختلف یا در سطح شهر و با نیت فرهنگ‌سازی به کار می‌رود، قابل بازیافت یا حتی سوزاندن نیست و اکنون انبارهای بزرگی در کشور را اشغال کرده‌اند و به ضایعات بازیافت نشدنی معروف شده است.
محمد درویش، عضو هیئت علمی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع
به گزارش مشرق، بنرهای تبلیغاتی که هر روز در ده‌ها جلسه از نشست‌های خبری گرفته تا برنامه‌های تودیع و معارفه به کار می‌رود، به معضلی برای نهاهای مختلف بدل شده است چرا که اغلب این بنرها تنها به مدت یک یا دو ساعت کاربرد دارد و از آنجا که عنوان و تاریخ همان جلسه خاص بر آن نوشته شده، هیچ گونه امکان استفاده مجدد از آن ممکن نیست و از سوی دیگر سوزاندن یا رهاکردن این بنرها نیز منجر به آلودگی شدید و جبران‌ناپذیر محیط زیست خواهد شد.
اگرچه برخی سازمان‌ها با حذف تاریخ و تنها نوشتن عنوان برنامه‌هایی که تکرار می‌شوند توانسته‌اند به میزانی ناچیز از این مشکل بکاهند اما تنها یک واحد تولید بنر در یکی از شهرستان‌ها روزانه ۳۰ هزار متر مربع بنر تولید می‌کند و تعداد برنامه‌ها و بنرهای به کار رفته عملاً آن قدر زیاد است که برخی سازمان‌ها اکنون بیش از یک سوله به انبار کردن این بنرها اختصاص داده‌اند اما از هزینه‌های احتمالی انبارداری و اشغال فضای قابل استفاده برای کاربردهای مفیدتر هم اگر بگذریم، از خطرات مربوط به آتش‌سوزی و دیگر مسائل ایمنی مربوط به انبار کردن این بنرها نمی‌توان گذشت.
محمد درویش، عضو هیئت علمی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع در این باره می‌گوید: با توجه به پیشرفت تکنولوژی، ایران یکی از کشورهای برخوردار از تکنولوژی تلفن همراه و اینترنت است و سطح نفوذ اینترنت بسیار قابل توجه است.
درویش ادامه می‌دهد: به نظر می‌رسد که باید از ضایعات بازیافت نشدنی و روش‌های قدیمی فاصله بگیریم و برای تبلیغات خودمان، ارتقای مسائل فرهنگی و آموزش‌های میدانی، به سراغ گوشی‌های همراه برویم.
وی تاکید می‌کند: در حالی‌که بسیاری از افراد هنوز با تفکرات سنتی و محافظه‌کارانه، این قبیل تلفن‌ها را تهدید می‌دانند اما ما باید از این ابزار و چالش، یک فرصت بسازیم تا به این ترتیب هم در سطح گسترده‌تر و پایدارتری، چنین تبلیغاتی را مطرح کنیم و هم مجبور نباشیم که سالانه میلیون‌ها مترمربع پلاستیک و بنر مصرف کنیم و بر ضایعات پلاستیک کشور بیافزاییم؛ بنابراین اتفاقی که در بسیاری از شهرداری‌ها در حال رخ دادن است، به این ترتیب می‌تواند سامان پیدا کند.
درویش با اشاره به حجم انبوهی از این بنرها که تا کنون انبار شده و امکان سوزاندن آن هم نیست تاکید می‌کند: واحدهایی در شهرهای صنعتی اراک و ساوه و برخی مراکز تبدیل بازیافت دیگر وجود دارند که واحدهای بازیافت محصولات پلاستیکی هستند و پلاستیک های ورودی به این مراکز می‌توانند دوباره وارد چرخه تولید شوند. در نتیجه چنین محصولاتی هم باید بازیافت شوند و سعی شود که تولید چنین محصولاتی کاهش یابد.
با این حال تلاش خبرنگار برای بررسی اینکه آیا اساساً پلاستیک به کار رفته برای تولید این بنرها قابل بازیافت است یا نه تا این لحظه به جایی نرسیده و نه اتحادیه صنایع بازیافت ایران و نه سندیکای تولیدکنندگان کاغذ و مقوای ایران پاسخ روشنی به این موضوع نداشته‌اند.
